Για τον Quentin Meillassoux
Τον Δεκέμβριο του 2022 εκδόθηκε το βιβλίο του Quentin Meillassoux, Μετά την περατότητα: δοκίμιο για την αναγκαιότητα της ενδεχομενικότητας, εκδόσεις Πλέθρον, 2022.
“..η ενδεχομενικότητα των νόμων της φύσης. Αυτός ο ολοκαίνουργιος κόμβος μεταξύ των αντικρουόμενων τροπικοτήτων εγκαθιστά τον στοχασμό εντός μιας τελείως διαφορετικής σχέσης με την εμπειρία του κόσμου, μιας σχέσης που καταστρέφει ταυτόχρονα τις αξιώσεις “περί αναγκαιότητας” της κλασικής μεταφυσικής και τον “κριτικό” επιμερισμό ανάμεσα στο εμπειρικό και το υπερβατολογικό.
Αυτή η αξιόλογη “κριτική της Κριτικής” εισάγεται εδώ χωρίς περιστροφές, στοχεύοντας στο ουσιώδες με ένα ύφος ιδιαίτερα σαφές και περιγραφικό. Εξουσιοδοτεί εκ νέου ως πεπρωμένο της σκέψης το Απόλυτο και όχι την “περατότητα” στην οποία αρεσκόμαστε, αφήνοντας την ηθική -ή την “επιστροφή του θρησκευτικού”- να χρησιμεύει ως φανταστικό συμπλήρωμα της ψυχής.” (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Είναι από κάθε άποψη μια πολύ σημαντική έκδοση για τα ελληνικά πνευματικά πράγματα όσο και αν διατηρούμε επιφυλάξεις για το αν θα τύχει της δέουσας προσοχής από την εγχώρια φιλοσοφική και επιστημονική κοινότητα.
Το έργο αυτό,δεκαέξι χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση στην Γαλλική και ήδη εδώ και μια δεκαετία στην κορυφή των νέων φιλοσοφικών εκδόσεων στον Αγγλοσαξονικό κόσμο, είναι το πρώτο που εκδίδεται στην Ελλάδα σχετικά με τους στοχαστές του λεγόμενου “Θεωρησιακού Ρεαλισμού”. Η τρομερή παρέα των Ray Brassier, Quentin Meillassoux,Ian Hamilton Grant, Harman κ άλλων δημιούργησε μια σύνθεση επιστημών,τέχνης, σκέψης που θέτει επιτέλους παρά τις αδυναμίες και εμμονές της μια νέα ματιά στο τι σημαίνει θεωρία στην εποχή της Κβαντικής επικράτησης, της σκοτεινής ύλης και του Υπερχάους.
Ο Quentin Meillassoux ,μαθητής αρχικά του Alain Badiou, αποφασίζει να επιτεθεί σε κάθε υπόλειμμα ανθρωποκεντρικής αντίληψης για την ερμηνεία του κόσμου “χτυπώντας” τον Καντ. Το ενδιαφέρον του για μια αποκατάσταση της απόλυτης ελευθερίας των εννοιών εξέλιξη , χρόνος, γίγνεσθαι και οντολογία από τα δεσμά της ανθρωπιστικής ερμηνείας τον φέρνει στο δρόμο της ριζικής άρνησης κάθε αιτιότητας , στην αναζήτηση της δυναμικής αυτοδιάλυσης και γένεσης απρόβλεπτων οντοτήτων που αγγίζουν τα όρια μιας μετα-θεολογίας της Θείας ανυπαρξίας, του Θείου σκότους όχι πια με αποφατικούς όρους αλλά με φυσικούς και κοσμολογικούς.
Οι θέσεις του, που αναπτύσσονται βαθύτερα και στα άλλα έργα του όπως τα “The number and the Siren “, “Time without Becoming”, “Science fiction and extra-science fiction”,βρίσκουν μεγάλη απήχηση σε σημαντικούς ερευνητές, επιστήμονες και θεωρητικούς της τεχνολογίας,των φυσικών επιστημών,της αστρονομίας,της τεχνητής νοημοσύνης και της πληροφορίας.
Θα προσπαθήσουμε συστηματικά στον ιστοχώρο μας αλλά και στις έντυπες εκδόσεις του «Θραύσματος» να παρουσιάσουμε εκτενέστερα τις αναλύσεις του Quentin Meillassoux όπως και των Nick Land, Reza Negarestani, Ray Brassier και άλλων του λεγόμενου αντί-ανθρωποκεντρικού ρεαλισμού.Η δημιουργία προβληματισμών που απέναντι στον ιδεολογικό οπαδισμό αντιπαραθέτουν τον διαρκή πειραματισμό,και απέναντι στα χίλια πρόσωπα της θρησκοληψίας τονίζουν την αξία της αυθεντικής θρησκευτικότητας για την εξέλιξη της ζωής, είναι μια απο τις πιο καθοριστικές συμβολές των νέων αυτών στοχαστών στην σχέση σκέψης,τέχνης και επιστήμης στον 21ο αιώνα.
Τα αδιέξοδα της αντίθεσης υλισμού και ιδεαλισμού , το τέλος των επιστημονικών βεβαιοτήτων που επισφράγισαν οι μεγάλες ανακαλύψεις του 20ου αιώνα και η ολοκλήρωση του κύκλου όχι μόνο των ιδεολογιών αλλά και της εποχής της αποδόμησης τους, αποτελούν την βάση εξέλιξης των νέων αυτών ρευμάτων.
Αυτό που κάνει ξεχωριστή την διανοητική εργασία του Quentin Meillassoux είναι η εξαιρετική ικανότητα του να χρησιμοποιεί τα υλικά του μαθηματικού Πλατωνισμού του δασκάλου του Badiou,να κρατάει τα πιο δυναμικά στοιχεία από τις έρευνες των Laruelle και Brassier για τον Κόσμο ως Απόλυτο Ξένο προς κάθε τι ανθρώπινο και να παρουσιάζει με ακρίβεια σχολαστικιστή τους εμμενείς δογματισμούς της Φιλοσοφίας, αποδεικνύοντας ορθολογικά γιατί είναι επικίνδυνη και υπεύθυνη για όλων των ειδών τις αυταπάτες που τρέφει η ανθρώπινη νόηση από την εποχή των «Φώτων» ως σήμερα. Με κριτική διάθεση και πρόθεση όμως να υιοθετήσουμε την αιρετικότητα αυτού του έργου,η ανάγνωση του μπορεί να είναι η αφετηρία μιας μοναδικής γνωριμίας με τα δύσβατα μονοπάτια μιας σκέψης που οδηγεί στην έξοδο από κάθε Σκέψη, στο κατώφλι ενός κόσμου που η μόνη βεβαιότητα και φυσικός νόμος είναι η αρχέγονη γεγονότητα του.
