Some to Misery are Born
Every Morn and every Night
Some are Born to sweet delight
Some are Born to sweet delight
Some are Born to Endless Night
στίχοι του William Blake, Auguries of Innocence
Take the highway to the end of the night
End of the night, end of the night
Take a journey to the bright midnight
End of the night, end of the night
Realms of bliss, realms of light
Some are born to sweet delight
Some are born to sweet delight
Some are born to the endless night
End of the night, end of the night
End of the night, end of the night
Realms of bliss, realms of light
Some are born to sweet delight
Some are born to sweet delight
Some are born to the endless night
End of the night, end of the night
End of the night, end of the night
Jim Morrison lyrics
Είναι σημαντικό να θέλει κάποιος,όταν εισέρχεται σε ένα συγκεκριμένο ηχότοπο να κατανοεί όλες τις αιτίες που οδήγησαν στην δημιουργία του; Μάλλον όχι και τόσο. Αυτό που μετράει είναι η δυναμική σχέση του μουσικού έργου με τον ακροατή,η επίδραση ενός Λόγου που δεν εκφέρεται με ορθολογικά κριτήρια και όμως αρκεί για να εισάγει ενέργεια,συναισθήματα,εικόνες και κυρίως να μεταφέρει νοητά τον καθένα σε ένα χώρο αφαιρετικό μα τόσο πραγματικό την ίδια ώρα.Φαντασιακό και Φανταστικό διαπλέκονται με αυτό τον τρόπο, αποτυπώνοντας στο υποσυνείδητο περάσματα ποιος ξέρει για που εκτός από τον καθένα που τα φτιάχνει όπως ελεύθερα προτιμάει στην φοβερή μοναδικότητα της επικοινωνίας του ακροατή με τον ηχότοπο του.
Είναι συνεπώς μια σχέση ανομολόγητα μυστική και για αυτό απροσδιόριστη, απελευθερωμένη από την σημασιολογική φυλακή του Λόγου της γραφής.Αυτή την σχέση κατάφερε με ένα ανεπανάληπτο τρόπο να αποδώσει η μουσική όλων των μεγάλων συγκροτημάτων που εμφανίσθηκαν από τις αρχές του ’60 με κορυφαία την περίπτωση των Doors. Η μυστηριακή σχέση της μουσικής φυσικά είναι θεμελιωμένη από τις αρχές του πολιτισμού ως τις κορυφές των μεγάλων επιτευγμάτων της στον 19ο αιώνα με έκφραση τα έργα των μεγάλων Κλασσικών μουσικοσυνθετών.
‘Όμως αυτό που δημιουργεί την δεκαετία του ΄60 η έκρηξη της Ροκ είναι κάτι πρωτόγνωρο.Μέσα στην περιδίνηση της νεανικής υπαρξιακής λατρείας για την ανακάλυψη μιας Μεταμοντέρνας μποέμ ουτοπίας στον μεταπολεμικό κόσμο, με αιχμή την υπόγεια βιωματική αντεξουσία του κινήματος των Beat,η Ροκ μουσική τολμά να προχωρήσει το ποιητικό πείραμα πιο πέρα.
Το ξεπέρασμα της Ποιήσης δεν αφορά την καταστροφή της αλλά την μεταστοιχείωση της γραφής μέσα σε νέα εκφραστικά μέσα επιτρέποντας την διαφυγή των αιρετικών κυττάρων της Ποιητικής/Φιλοσοφικής παράδοσης των αρχών της νεωτερικότητας από την διαφαινόμενη ακαδημαϊκή τους φυλάκιση και εξόντωση. Αυτή η μεταγραφή της γραφής όχι μόνο διασώζει την Ποίηση αλλά την ανανεώνει, την καθιστά διαχρονική και μετά-μεταμοντέρνα μέσω μεταμοντέρνων τεχνικών.
Όχι τυχαία την ίδια εποχή έχουμε την ανάπτυξη των τεχνικών του W.Burroughs , την αποδομητική εργασία του Guy Debord πάνω στο Σινεμά και την υπόγεια μεταφορά των οραματικών ποιητικών και φιλοσοφικών ιδεών στην μουσική, με τους Doors να ανοίγουν τον χώρο για αυτό που θα αποτελέσει λίγο πιο μετά ταυτότητα της Ψυχεδελικής σκηνής αλλά και της νεογέννητης metal στην δεκαετία την ’70.
Ο σκοτεινός,παγανιστικός,εσωτερικός κόσμος του Jim Morrison συναντιέται με την εποχή του,διαμορφώνει την εποχή του καλλιτεχνικά και όχι μόνο,ακριβώς επειδή δεν προσπαθεί να επαναλάβει το ύφος και τα μουσικά μονοπάτια των προηγούμενων.Αντιλαμβάνεται την εποχή του ως μια ιδιαίτερη δημιουργική στιγμή στην εξέλιξη του νέου κόσμου, καταβυθίζεται στα πρωτοπόρα ρεύματα της με στόχο να εκφέρει την δική του σχέση με όσα τον καθόρισαν πνευματικά.
Επιθυμεί να τα μοιραστεί με τους σύγχρονους του,με ένα νέο τρόπο αλλά με αγωνίες που ήταν πανάρχαιες.Αυτό φέρνει την στιχουργική-ποιητική του δημιουργία τόσο στενά προσανατολισμένη στην επαναχρησιμοποίηση των πιο σύνθετων νοημάτων στο πλαίσιο μιας μουσικής γλώσσας που μπορούσε να καταλάβει ο καθένας απο την γενιά του.
Τι παραπάνω να ζητούσε από τους καλύτερους μαθητές του ο William Blake,τι περισσότερο ποιητικά θα κατάφερναν εκατό έργα ακόμα που θα γράφονταν με τις ίδιες αγωνίες του σπουδαίου Λονδρέζου οραματιστή δημιουργού; Άλλοι βρίσκουν στο τραγούδι αυτό των Doors όχι μόνο την επίδραση του Blake αλλά και την επιρροή του Σελίν με το “Ταξίδι στην Άκρη της Νύχτας”,ποιος ξέρει;
Ο Jim Morrison τολμώντας να ακολουθήσει την τεχνική του Έζρα Πάουντ περί μεταφοράς των πιο αρχέγονων ερωτημάτων μέσω των πιο μοντέρνων εκφραστικών μέσων, καταφέρνει να επιφέρει σύγχυση σε όλους τους αγχωμένους θεωρητικούς της τέχνης και της κουλτούρας. Δεν τον ενδιέφερε από ποιόν θα μεταφέρει το οτιδήποτε μέσα στην μουσική του αλλά το να το απομονώσει δίνοντας ένα νέο νόημα με παλιά υλικά, φτιάχνοντας μια ακλόνητη γέφυρα μεταξύ του δικού του κόσμου και του έξω κόσμου.
