Editorial για μια μικρή καλοκαιρινή παύση
Vanishware ,δηλαδή νεκρά αντικείμενα, νεκρά φετίχ, νεκρά εμπορεύματα και νεκρά στυλ που κάποιες φορές επιστρέφουν όπως οι τάσεις τις μόδας, όπως αυτοκίνητα άλλων εποχών ή όπως άνθρωποι που ενώ όλα αλλάζουν είναι ακλόνητες περσόνες διαχρονικής νιότης και ερωτισμού α λα Jane Birkin…
Η φύση, η ανθρωπότητα, εγώ και εσύ απέναντι μου, όλοι και όλα ένα ήδη χρησιμοποιημένο αντικείμενο που κάποτε έλαμπε, που κάποτε ήταν στην μόδα, που κάποτε ήταν ίδιο με την αιωνιότητα έστω κ για μια μέρα. Δεν μας είναι εύκολο να προσπεράσουμε το Πανδαιμόνιο, αυτή την πρωτοφανή χαοτική πολυφωνία των σημείων της Καταστροφής.
Πόλεμοι, Πυρηνικές απειλές, κλιματική διάλυση, μετακινήσεις πληθυσμών από φτώχεια και από ανία βλέπε υπερ-τουρισμος, καλλιτεχνική συσσώρευση θρυμματισμένων νοημάτων, κυκλοφορία σχέσεων διαφορετικότητας σε περιτύλιγμα πρωτοπορίας. Γιγαντιαία τεχνολογική εξέλιξη, οντολογική μετάβαση, κυβερνητική καθολικότητα, διεργασίες χωρίς ανθρώπους και άνθρωποι χωρίς διεργασίες.
Ένα αγαπημένο τραγούδι τής stoner doom σκηνής επαναλαμβάνει ” We are all doomed” , μα δεν έχουμε ούτε Black Sabbath, ούτε την Καλιφόρνια μεταξύ Αμπελοκήπων και Πειραιά. Διαβάζεις Alain Robb Grillet,το “αισθηματικό μυθιστόρημα” και αναρωτιέσαι τι θα ήθελες να είσαι σε αυτό το Πανδαιμόνιο; Να πονάς, να ήσουν ελεγχόμενα συναισθηματικά απονεκρωμένος ή να είχες πάντα μια ζωή βιωμένη από την σκοπιά του σκηνοθέτη, του συγγραφέα, του μικρού Θεού των καταστάσεων;
Όμως αυτή είναι ενδεχομένως η μεγαλύτερη αυταπάτη. Σκόπιμα μας αποθεώνει η αίσθηση ότι εμείς δεν έχουμε καμία σχέση με το αισθηματικό μυθιστόρημα αυτού του φαινομενικά ακατανόητου σύμπαντος, μπαίνουμε μέσα σε αυτή την ψευδαίσθηση με την μαγική χαρά που εκείνος ο Αμερικανός έφηβος οδηγούσε την Κριστίν, ναι εκείνο το αυτοκίνητο/κούκλα της ταινίας του John Carpenter.
Vanishware φαντάσματα που επιστρέφουν αυτονομημένα από τον άνθρωπο, λογικά, συναισθηματικά, έτοιμα να κάνουν ξανά τον ορθό λόγο σημείο αναφοράς, αναγκαστικά τιμωρώντας μας που δειλιάζουμε μέρα την μέρα να αναλάβουμε την ευθύνη να ζήσουμε και όχι να σβήσουμε.
Σε λίγες εβδομάδες επιστρέφουν τα Θραύσματα μας γεμάτα Τέχνη, Επιστήμη και Φιλοσοφία εκτός συνόρων, με πρότζεκτ εντός κ εκτός Ελλάδος, πάντα αφιερωμένα στην Κατασκευαστική χαρά όλων όσων επιμένουν να δημιουργούν τα παιχνίδια των αγνώστων ακόμα κόσμων και των λόγων τους.
Υ.Γ: Ο Βιτγκενστάιν διαβάζεται καλύτερα με την συνοδεία των Electric Wizard.
Online Journal «Θραύσμα»
