σχετικά με την Ζωή που εξαφανίζεται σαν ρουτίνα
Οι φωτιές στον Καναδά, η ρουτίνα της παγκόσμιας ενημέρωσης για δάση που εξολοθρεύονται, για μια Ζωή των ειδών που θυσιάζεται, για ένα πολιτισμό που ασφυκτιά να ζήσει σε μια απέραντη περιβαλλοντική εντατική μονάδα με υποστήριγμα μηχανήματα.
Από την οικολογική καταστροφή στον Δνείπερο λόγω πολέμου ως τα νέφη που έπνιξαν την Νέα Υόρκη, ένας κόσμος ίδιος και απαράλλαχτος: Βιώνει το αποτέλεσμα της Ορθολογικής του κατάντιας και μαζί του οδηγούμαστε στον πόνο όλοι κ όλες οι υπάρξεις κάθε μορφής.
Το νέφος στην Νέα Υόρκη ..μια σπαρακτική υπενθύμιση πως η νοόσφαιρα θα αυτονομηθεί από ένα κόσμο που ήδη πεθαίνει. Το διανοητικό υπερκαμουφλάζ της νέας Μεταβιομηχανικής αποικιοκρατίας εξαπλώνεται με την Τεχνητή νοημοσύνη ενάντια στο ίδιο το αντικείμενο της γνώσης δηλαδή τον Κόσμο, το Είναι. Είναι μια τεχνοτοπία που αδυνατεί να συνειδητοποιήσει ότι ή θα καλέσει σε μια νέα Γένεση κόσμων ή θα εξαφανιστεί μαζί με τον παρόν κόσμο στην λήθη κάτω από έρημο στάχτης, χημικών ουσιών και τερατόμορφων ερειπίων που θα αιωρούνται στο σύμπαν.
Η εικόνα της αστικής ζώνης μαμούθ που ονομάζεται Νέα Υόρκη πνιγμένης από τους ρύπους των ολοκαυτωμάτων της φύσης δεν είναι απλά ζοφερή αλλά και βαθύτατα θρησκευτική. Η αλυσίδα των όντων που φόνευσε αυτός ο χρηματιστικος πολιτισμός έχει δεθεί γύρω από το σώμα του κ τον οδηγεί εκδικητικά σε μια καθημερινότητα κόλασης και τιμωρίας. Αδιάφορη για το ποιος πιστεύει ή όχι σε μεταφυσικά γεγονότα η Φύση θα εκδικηθεί τυφλά και ολοκληρωτικά ως ενσάρκωση της πιο αυθεντικής Θείας Πρόνοιας και οργής.
Οι ελίτ θα πουλάνε ιμιτασιον υπεράνθρωπους αλλά ο Θεός που δήθεν πέθανε ξαναγυρίζει όχι για να δώσει αγάπη αλλά για να απαντήσει στην φρικτή δολοφονία της Δημιουργίας από ένα πλάσμα που αφέθηκε στην δίνη μιας υλιστικής παράνοιας που όμοια της κανένα άλλο ον δεν θα επέφερε ποτέ. Ένας συναρπαστικός φιλοσοφικός διάλογος ίσως λάβει μέρος στα ερείπια αυτού του κόσμου. Για το αν τελικά το Εγώ, η Ελευθερία και η Ευδαιμονία θα μπορούσαν να οδηγήσουν τον άνθρωπο σε κάτι άλλο πέραν της επιλογής της αυτοκαταστροφής.
Ποιοι θα διεξάγουν αυτό τον διάλογο στα ερείπια; Cyborgs και Ρομπότ; Τεχνολογικά τροποιημενοί μετα-άνθρωποι;Υπερφυσικές οντότητες που θα συλλέγουν στοιχεία ώστε να δημιουργήσουν εξαρχής κάτι καλύτερο στο άγνωστο συμπαντικό χάρτη; Ποιος ξέρει; Η δρομολόγηση της σκέψης είναι σαφώς καθορισμένη προς μια επερχόμενη καταστροφή των θεμελίων της ύπαρξης.
Οι κάτοικοι της Νέας Υόρκης δεν έχουν χρόνο να τα σκεφτούν όλα αυτά όσο επιστρέφουν ξανά στην καθημερινή πίεση της επιβίωσης. Θα ξεχάσουν ότι είναι το επόμενο θυμίαμα αυτής της συστημικής λατρείας προς την διάλυση κάθε τάξης.
Το ίδιο και οι Ευρωπαίοι πολίτες που ήδη ζουν την γηραιά Ήπειρο ως ένα κλιματικό χώρο που μεταμορφώνεται ραγδαία. Καύσωνες, πλημμύρες, αστικά πεδία εξόντωσης ψυχών και σωμάτων. Δεν υπάρχει χρόνος για σκέψη γύρω από το ποιος κόσμος άραγε θα απομείνει σε όσους απομείνουν.
Είμαστε ενθουσιασμένοι με την Τουριστική ουτοπία του αιώνιου Νότου, με τον σούπερ καλλιτεχνικό νομαδισμό που μεταξύ σεξουαλικών καταναλώσεων και διακοπών διατυπώνει βαρυσήμαντα μανιφέστα επιδιορθώσεων στο μεταμοντέρνο τρελοκομείο.
Με έναν εξαιρετικά ομοιόμορφο τρόπο ο ηδονισμός της ποικιλομορφίας γίνεται ένα αναλγητικό, μια ωραία μετα-αποικιακή λήθη εν μέσω της Οικουμενικής πυρκαγιάς που στέλνει τα νέφη της όχι μόνο στην Νέα Υόρκη, όχι μόνο στις μεγαλουπόλεις αλλά μέσα στις ψυχές μας, ενώ κατατρώει την Γαία, το Πνεύμα, τους Πολιτισμούς, τις κοινότητες, το Άτομο, την Μνήμη, την Φαντασία, το Όνειρο.
Ποιος θα δείξει αλληλεγγύη στην ζωντανή φύση που θρηνεί δίχως θεραπεία και δίχως συμπαράσταση μπροστά στο Ενεργητικό Τίποτα που της τρώει τις σάρκες στο όνομα της Ανθρωπότητας;
