Ο Maurice Blanchot είναι ο στοχαστής που γεφυρώνει την κρίση του υπαρξισμού με την μεταμοντέρνα κατάσταση μέσω μιας γραφής της φωτιάς,της καταστροφής και των πανέμορφων καθεδρικών Θραυσμάτων. Το έργο του καθορίζει σημαντικά την σκέψη στοχαστών όπως των Foucault, Derrida, Barthes, Deleuze,Beckett.
Με την μοναδική σύνθεση των σπουδαιότερων αρνητών της Λογοτεχνίας και της Φιλοσοφίας, Μπατάιγ, Αρτώ, Νίτσε, Χάιντεγκερ, Χελντερλιν και Κάφκα, θα αναμετρηθεί με τα όρια γραφής,ύπαρξης και κόσμου. Υπό μια έννοια σαμποτάρει την Φαινομενολογία και τον Ανθρωπισμό, θέτοντας συμπεράσματα που θα προσφέρουν σημαντικά στην ανάπτυξη πολλών καλλιτεχνικών ρευμάτων και φιλοσοφικών σχολών τα τελευταία πενήντα χρόνια.
Στην χώρα μας τα έργα του Maurice Blanchot που έχουν μεταφραστεί είναι: “Ο χώρος της Λογοτεχνίας”,εκδόσεις Πλέθρον, “Η στιγμή του θανάτου μου”, εκδόσεις Άγρα,”Ο Μισέλ Φουκώ όπως τον φαντάζομαι”,εκδόσεις Πλέθρον,”Η λογοτεχνία και το δικαίωμα στο θάνατο”, εκδόσεις Futura, ” Ο τελευταίος άνθρωπος”, εκδόσεις Άγρα, “Εκείνος που δεν με συντρόφευε ” εκδόσεις Σμίλη, “Θωμάς ο σκοτεινός”εκδόσεις Σμίλη,” Για τον Μάη του ’68”, εκδόσεις Ελευθεριακή Κουλτούρα,”Η τρέλα της ημέρας”, εκδόσεις Άγρα.
Μέρος των αποσπασμάτων είναι μεταφρασμένο από ανέκδοτα έργα του Maurice Blanchot, στην Γαλλική θα τα βρείτε εδώ.
/Η μνήμη είναι ελευθερία του παρελθόντος. Αλλά αυτό που δεν έχει παρόν δεν θα δεχτεί ούτε το παρόν μιας ανάμνησης. Η μνήμη λέει για το γεγονός: ήταν κάποτε και τώρα δεν θα είναι ποτέ ξανά. Ο ανεπανόρθωτος χαρακτήρας αυτού που δεν έχει παρόν, αυτού που δεν υπάρχει καν σαν να ήταν κάποτε εκεί, λέει: δεν συνέβη ποτέ, ποτέ για πρώτη φορά, και όμως ξεκινά από την αρχή, ξανά, ξανά, άπειρα. Είναι χωρίς τέλος, χωρίς αρχή. Είναι χωρίς μέλλον/.
/Είμαι προορισμένος να σε φωτίσω καίγοντας τον εαυτό μου/.
/Το να γράφεις σημαίνει να κάνεις τον εαυτό σου την ηχώ αυτού που δεν μπορεί να σταματήσει να μιλάει – και αφού δεν μπορεί, για να γίνει ο απόηχός του, πρέπει, κατά κάποιον τρόπο, να το σιωπήσω.Φέρνω σε αυτόν τον αδιάκοπο λόγο την αποφασιστικότητα,την εξουσία της δικής μου σιωπής/.
/Η γραφή δεν προορίζεται να αφήσει ίχνη, αλλά να σβήσει, με ίχνη, όλα τα ίχνη, να τα εξαφανίσει στον αποσπασματικό χώρο της γραφής πιο σίγουρα από ό,τι εξαφανίζεται κανείς στον τάφο./
/Υπάρχει ανάμεσα στον ύπνο και σε εμάς κάτι σαν ένα σύμφωνο, μια συνθήκη χωρίς μυστικές ρήτρες, και σύμφωνα με αυτή τη σύμβαση συμφωνείται ότι, δίχως να είναι μια επικίνδυνη, μαγευτική δύναμη,ο ύπνος θα εξημερωθεί και θα χρησιμεύσει ως όργανο της δύναμής μας για δράση. Παραδιδομαστε στον ύπνο, αλλά με τον τρόπο που ο κύριος εμπιστεύεται τον εαυτό του στον δούλο που τον υπηρετεί./
/Όποιος σκάβει στο στίχο πρέπει να απαρνηθεί όλα τα είδωλα,πρέπει να αποκοπεί με τα πάντα. Δεν μπορεί να έχει την αλήθεια για τον ορίζοντά του, ή το μέλλον ως στοιχείο του, γιατί δεν έχει δικαίωμα να ελπίζει. Αυτός Είναι, αντίθετα, σε απόγνωση. Όποιος εμβαθύνει στο στίχο πεθαίνει,συναντά τον θάνατό του ως μια άβυσσος./
/Το είναι μου υφίσταται μόνο από μια υπέρτατη σκοπιά που είναι ακριβώς ασύμβατη με την θέαση μου.Η προοπτική στην οποία σβήνω για τα μάτια μου με αποκαθιστά ως πλήρη εικόνα για το εξωπραγματικό μάτι στο οποίο αρνούμαι όλες τις εικόνες. Μια ολοκληρωμένη εικόνα με αναφορά σε έναν κόσμο χωρίς εικόνα που με φαντάζεται ως απουσία οποιασδήποτε φιγούρας που μπορεί να φανταστεί κανείς.Το ον ενός μη όντος του οποίου είμαι η απείρως μικρή άρνηση που υποκινεί ως τη βαθιά του αρμονία..
ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΘΑ ΓΙΝΩ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ;/
Visual Art Images: Antonios Mere
